پارامترهای اثرگذار بر بهینه‌‌سازی تهیه لاتکس آکریلیک-استیرن

لاتکس‌های آکریلیک-استیرن به‌دلیل داشتن خواص منحصر به‌فردی مانند دوام خوب، سازگاری با سایر مواد، چسبندگی و قابلیت تشکیل فیلم پیوسته، مقاومت عالی در برابر نور فرابنفش، اکسیژن، آب و حلال‌ها عمدتاً در صنایع مختلف مانند نساجی، لاستیک، پلاستیک، چسب و پوشش استفاده می‌شوند. در این مقاله، مهم‌ترین عوامل موثر بر بهینه‌سازی تهیه لاتکس آکریلیک-استیرن، شامل نوع و غلظت مونومر، آغازگر و امولسیون‌کننده و دمای واکنش پلیمرشدن، مطالعه شده است. دست‌یابی به لاتکس پایدار با کارایی مطلوب در شرایطی امکان‌پذیر است که عبارت‌اند از: استفاده از مونومر بوتیل آکریلات به‌عنوان مونومر بهینه آکریلاتی در نسبت استیرن به بوتیل آکریلات  در حدود 35/1-1، افزودن مونومرهای عامل‌دار مانند α-متاکریلیک و آکریلیک اسید در حدود wt %2 که با ایجاد پیوندهای عرضی با سایر مونومرها سبب بهبودی تشکیل فیلم می‌شوند، استفاده از امولسیون‌کننده آنیونی (مانند DSB و SDS) به‌تنهایی یا در ترکیب با امولسیون‌کننده‌های غیریونی (مانند OP-10 و TX100) در حدود wt %5/0 تا wt %3 بر حسب مونومر و استفاده از آغازگرهای رادیکالی مانند پرسولفات‌‌های پتاسیم و آمونیوم در حدود wt %5/0-25/0 نسبت به وزن کل مونومرها. محدوده دمایی بهینه واکنش در حدود C°80-75 تعیین شده است. افزایش پرکننده‌هایی مانند راتیانه و نانوذرات سیلیکا به سامانه آکریلیک- استیرن به مقدار به‌ترتیب 4 و %5 وزنی باعث بهبود خاصیت مقاومت در برابر آب فیلم آن‌ها می‌شود.